ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ψυχὴν ὄπισθεν τοῦ Θεοῦ κολλῶν πάλαι,
Ἔμπροσθεν αὐτοῦ νῦν παρίσταται Σάββας.
Θεσπεσίοιο πόλου πέμπτῃ Σάββας ἐντὸς ἐσήχθη.
Από πολύ νωρίς γνώρισε τις θείες βουλές και αποφάσισε να αφιερωθεί στο μοναστικό βίο. Είχε τόση πίστη που κάποτε μπήκε σε ένα κλίβανο πυρός από τον οποίο βγήκε αβλαβής με τη βοήθεια του Θεού.
Όταν ήταν δεκαοχτώ ετών έφυγε από το μοναστήρι των Φλαβιανών και πήγε στα Ιεροσόλυμα. Από εκεί κατευθύνθηκε προς την έρημο της Ανατολής για να συναντήσει τον Μέγα Ευθύμιο (βλέπε 20 Ιανουαρίου). Ο Ευθύμιος τον έστειλε σε ένα κοινόβιο, το οποίο διηύθυνε ο όσιος Θεόκτιστος (βλέπε 3 Σεπτεμβρίου).
Ο Άγιος Σάββας κατά την παραμονή του στο κοινόβιο έλαμψε λόγω του χαρακτήρα του και των αρετών του. Μάλιστα ήταν τόσο σοβαρός και ηθικός - παρά το νεαρόν της ηλικίας - που προσαγορεύτηκε παιδαριογέροντας από τον Μέγα Ευθύμιο.
Ο Άγιος Σάββας όσο μεγάλωνε τροφοδοτούσε όλο και περισσότερο το πνεύμα του, γι' αυτό και τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Το χάρισμα αυτό το επιστράτευσε στην υπηρεσία των φτωχών και των ασθενών και έτσι επιτέλεσε σημαντικότατα έργα.
Για την αγιότητα της ζωής του και για τη μεγάλη του φήμη, είχε σταλεί από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων δυο φορές πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, προς το βασιλιά Αναστάσιο και έπειτα προς τον Ιουστινιανό.
Σε ηλικία ενενήντα τεσσάρων ετών, το 534 μ.Χ., ανήλθε προς Κύριον εν ειρήνη.
Το 584 μ.Χ., το Λείψανο του Αγίου Σάββα ανακομίσθηκε αδιάφθορο όταν ανοίχθηκε ο τάφος του για να ενταφιαστεί ο Ηγούμενος Κασσιανός. Αρχικά διαφυλάχθηκε στη Μονή του και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, κατά την περίοδο των Αραβικών επιδρομών.
Για τον χρόνο άφιξης του στη Βενετία επικρατούν δύο παραδόσεις. Σύμφωνα με την πρώτη το Λείψανο είχε μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη, απ’ όπου το 1026 μ.Χ. το έκλεψε ο Βενετός ευγενής Πέτρος Centranico (έπειτα Δόγης, 1026 - 1031 μ.Χ.), επί των ημερών του Δόγη Tribunio Menio (982 - 1026 μ.Χ.), το μετέφερε στη Βενετία και το κατέθεσε στο Ναό του Αγίου Αντωνίνου.
Κατά την δεύτερη παράδοση το Λείψανο δεν μεταφέρθηκε ποτέ στην Κωνσταντινούπολη, αλλά διαφυλάχθηκε στον Άγιο Ιωάννη της Άκρας, απ’ όπου μεταφέρθηκε από τούς Γενουάτες στην ανταγωνίστρια της Βενετίας πόλη τους. το 1257 μ.Χ. οι Βενετοί πέτυχαν να μεταφέρουν το Λείψανο στη Βενετία.
Η παρουσία του Λειψάνου του Αγίου Σάββα στη Βενετία επιβεβαιώνεται από την σχετική ομολογία του Σαββαΐτου Μοναχού Σωφρονίου στον Μητροπολίτη Ρωσίας Άγιο Μακάριο, το 1547 μ.Χ.
Το 1965 μ.Χ., μετά από ενέργειες του Πατριάρχου Βενεδίκτου, η ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επέστρεψε το Λείψανο στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και
https://www.saint.gr/3154/saint.aspx
Τρία θαυμαστά περιστατικά στην Ιερά Μονή Ποιμένων - Πατήρ Ιγνάτιος: Όσες φορές αναφέρθηκα, σε αναρτήσεις μου, στην Λαύρα του Αγίου Σάββα - στην έρημο της Ιουδαίας - έλαβα ερωτήματα προσωπικά και δημόσια, από γυναίκες, όπως: «Γιατί πάτερ να μην μπαίνουμε εμείς οι γυναίκες στο μοναστήρι του Αγίου Σάββα; Γιατί εμείς να νιώθουμε τόσο μειονεκτικά; Ποιός δημιούργησε αυτό το άβατο για τις γυναίκες; Ο Άγιος Σάββας ήταν μισογύνης; Μισούσε τις γυναίκες;» και άλλα τόσα πολλά, γιατί και πως.
Με συντομία έχω να πω ότι: ούτε τις γυναίκες μισούσε ο άγιος, γιατί δεν θα ήταν άγιος αν είχε μίσος, ούτε οι μοναχοί επίσης, αλλά εντός της Λαύρας δεσπόζει η Θεοτόκος, που είναι τιμή για τη γυναίκα γενικότερα.
Η Λαύρα του Ηγιασμένου Σάββα ήταν και είναι αφιερωμένη στην Παναγία μας, γι’αυτό και ο κεντρικός ναός του 502 μ.Χ., είναι επ’ ονόματι και μνήμη του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Θα σας διηγηθώ τρία περιστατικά, σχετικά με το άβατο:
- Ο μακαριστός γέροντας Σεραφείμ (+1900 – 2003) ήταν δόκιμος μοναχός το έτος 1934, και πορτάρης στη μονή του Αγίου Σάββα, όταν έφθασε γκρουπ ορθοδόξων ομογενών από την Αμερική. Κανείς από τους μοναχούς δεν γνώριζε ότι δολίως μία γυναίκα είχε ντυθεί άντρας, και μπήκε με όλους τους άλλους άντρες στο μοναστήρι. Δεν πρόφθασαν να φτάσουν έξω από τον τάφο του αγίου, όταν ξεκίνησε σφοδρή τοπική σεισμική δόνηση, μόνον εντός της μονής. Άρχισαν να πέφτουν τα ξερολίθια, οι πέτρες, απ’ όλο τον μαντρότοιχο γύρω γύρω της Λαύρας. Αμέσως όλοι αντιλήφθηκαν ότι κάτι ύποπτο συνέβαινε.Η γυναίκα αυτή, πανικόβλητη, άρχιζε να κραυγάζει: «είμαι γυναίκα, είμαι γυναίκα, συγνώμη, βγαίνω γρήγορα έξω!» Μόλις τρέχοντας, εξήλθε της πύλης της μονής σταμάτησε ο σεισμός! Εκτός του μοναστηριού, όσοι βρισκόντουσαν, είδαν ότι δεν είχε σαλευθεί ούτε πετραδάκι! Μόνον εντός έγινε, ό,τι έγινε.
- Το έτος 1938-1940, ο γέροντας Σεραφείμ είχε γίνει οικονόμος της Λαύρας. Ενώ βρισκόταν στο οικονομείο τού μοναστηριού, απέναντι από το μαγειρείο και την τράπεζα, ακούει βήματα στις πέτρινες σκάλες. Από συνήθεια, κοιτάζει και βλέπει από το μικρό παραθυράκι του οικονομείου, να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια μιά καλογριά! Απόρησε! Έμεινε κόκκαλο! Καλογριά; Πως είχε μπεί; Από πού; Είναι δυνατόν; Την είδε, μάλιστα που φόραγε και μεγάλο αγγελικό σχήμα, σαν μεγάλο κεντητό κόκκινο πετραχήλι. Ήταν μεγαλόσχημη.Βγαίνει έξω από το οικονομείο, και την χάνει από τα μάτια του! Φωνάζει τους πατέρες και τους ρωτάει: «Είδατε την μοναχή; Ποιά μοναχή; του λένε εκείνοι. Αυτήν που κατέβηκε τώρα τις σκάλες! τους ανέφερε». Ερεύνησαν όλο το μοναστήρι απ’άκρη σ’άκρη, αλλά μάταια. Δεν βρήκαν καμία καλογριά! Τότε κατάλαβε ότι είχε δει την ίδια την Παναγία, την έφορο, προστάτη, ηγουμένη της Λαύρας, όπως η ίδια είχε αναφέρει στον Άγιο Σάββα, ότι θα είναι έως της συντελείας των αιώνων!
- Πριν δέκα χρόνια, ξεναγούσα στη Μονή των Ποιμένων – Μετόχι της Λαύρας του Αγίου Σάββα – όπως πάντα κάνω, ως υπεύθυνος του Ιερού Προσκυνήματος, ένα γκρουπ πενήντα προσκυνητών από την Αθήνα. Επόμενος σταθμός τους θα ήταν το μοναστήρι του Αγίου Σάββα. Τους είπα λίγα λόγια για τους Ποιμένες και κατόπιν για τον Άγιο Σάββα. Μιά κυρία, γύρω στα σαράντα, με μιά κοντή (μίνι) φούστα, θίχτηκε και νευρίασε όταν ανέφερα για το άβατο, για τις προσκυνήτριες στη Λαύρα.»Ανοησίες! Άβατο; χα χα χα. Εμένα δεν μπορεί κανένας καλόγερος να με εμποδίσει να μπω! Ας τολμήσει κανείς να μου πεί…δεν μπαίνεις! Θα στον φτιάξω εγώ! Ανθρώπινες ανασφάλειες και κακίες εναντίον των γυναικών! Σαχλαμάρες … άβατο!».
Δεν είπα τίποτε. Κατάλαβα ότι δεν θα την έπειθα. Την άφησα.
Έφυγαν για τον άγιο Σάββα…
Μετά από μερικές μέρες, πληροφορούμαι το εξής από τον πορτάρη της Λαύρας: «Τα έμαθες; Μου λέει. Ήλθε στον Άγιο Σάββα μιά ομάδα 50 προσκυνητών από την Αθήνα. Εγώ είχα ανοιχτή τη πύλη της μονής, και ήμουν μέσα στο πορτάρικο ετοιμάζοντας καφέδες και κεραστικά, και ευλογίες για όποιο γκρουπ θα κατέβαινε.Αφού έφτασε το συγκεκριμμένο γκρουπ, μιά κυρία με ένα καυτό μίνι, φουριόζα και με έπαρση, ερχόταν κουνιστή και λυγιστή πρός την κεντρική πόρτα της μονής. Με το που πάει να μπει μέσα στη πύλη και πατάει το πρώτο σκαλοπάτι εντός, πετάγεται ένας από τους γάτους της μονής από το πουθενά – δεν τον είχα καν δει εκεί τριγύρω πρωτύτερα – και κάνει τα πόδια της κυρίας αυτής φυτίλια! Την καταδάγκωσε και τής έγδαρε τα πόδια τόσο πολύ…που δεν σταματούσε το αίμα! (από πίσω της ήσαν τριάντα πέντε γυναίκες – προσκυνήτριες). Καμία άλλη δεν πείραξε ο γάτος. Εκείνες στεκόντουσαν στα δύο μέτρα απόσταση από την πύλη). Αμέσως την στείλαμε με αμάξι ιδιωτικό μέχρι την Βηθλεέμ στην πλησιέστερη κλινική-νοσοκομείο»!
Τα συμπεράσματα δικά σας, από τα τρία αυτά αληθινά περιστατικά, που δεν είναι δα και τα μοναδικά – 1500 και πλέον χρόνια – όπου η Λαύρα του Καθηγητού της ερήμου, του Αγίου Σάββα, αποτελεί φάρο ορθοδοξίας στην Αγία Γη.
Πατήρ Ιγνάτιος
Ιερά Μονή Ποιμένων
Απολυτίκιο Αγ. Σάββα του Ηγιασμένου