Έναν μεγάλο ΑΓΙΟ σαν τον ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ τον Επίσκοπο Πενταπόλεως τον Θαυματουργό , τον παραλαμβάνουν Αρχαγγελικές Δυνάμεις τιμητικά για να τον παρουσιάσουν ενώπιον του θρόνου της ΔΟΞΗΣ του ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ.
8 Νοεμβρίου του 1920 και είχε σουρουπώσει για τα καλά , η εκκλησία μας εόρτασε την Σύναξη των ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ και είχε ήδη τελειώσει ο μεθεόρτιος πανηγυρικός εσπερινός για την εορτή των Ταξιαρχών στην ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΣΩΜΑΤΩΝ ΠΕΤΡΑΚΗ.
Λίγο πιο κάτω στο Αρεταίειο Νοσοκομείο των Αθηνών επί της λεωφόρου Βασ. Σοφίας νοσηλευόταν εδώ και δύο μήνες ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ με σοβαρότατη ουρολογική πάθηση.
Το Αρεταίειο Νοσοκομείο βρισκόταν λίγο πιο πέρα από την Σχολή της Ριζαρείου, όπου ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ έσπειρε , πότισε και καλλιέργησε χυμώδεις καρπούς πνευματικούς στις ψυχές των νέων Θεολόγων εκείνης της περιόδου επί 14 συναπτά έτη.
Ήταν λογικό ο ΑΓΙΟΣ να αισθανόταν ότι βρισκόταν σε οικείο μέρος.
Αυτά ως εισαγωγή αν και δεν φτάνουν, όταν πρόκειται κάποιος να μιλήσει για τον ΜΕΓΑΛΟ αυτό ΑΓΙΟ της εποχής μας.
Πριν ικανούς χρόνους ένας Ιερομονάχος από την Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη με την παρακάτω μαρτυρία του μας μετέφερε στις τελευταίες ώρες της επίγειας ζωής του ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ.
Όπως μας είπε, εξομολογούσε την θυγατέρα ( υπερηλικιωμένη κυρία σήμερα ) της νοσοκόμας που έκανε νυχτερινή βάρδια στο θάλαμο, όπου νοσηλευόταν ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ.
Αυτά τα συγκινητικά της μετέφερε η μητέρα της από εκείνες τις στιγμές που κάνεις μέσα στον νοσοκομείο του ΑΡΕΤΑΙΕΙΟΥ δεν γνώριζε πόσο υψηλό επισκέπτη είχαν. Η ταπεινότητα και η απλότητα του ΑΓΙΟΥ δεν έδινε σημεία μιας αρχιερατικής παρουσίας.
-« στον θάλαμο επικρατούσε ησυχία , είχε ήδη τελειώσει το απογευματινό επισκεπτήριο και οι νοσοκόμες εκτελούσαν τις τελευταίες οδηγίες για κάθε ασθενή που έλαβαν από τους γιατρούς»
-« έτσι βρέθηκα στο δωμάτιο του ΑΓΙΟΥ φυσικά αγνοώντας ποιος ήταν»
-« η γερόντισσα που τον διακονούσε είχε γείρει το κεφαλάκι της αποκαμωμένη»
– « την ώρα που έβλεπα προς το παράθυρο του βορειοανατολικού δωματίου( οπού νοσηλευόταν ο ΑΓΙΟΣ) αν είναι καλά κλειστό»
-« Βλέπω έξω από το παράθυρο μια γιγαντόσωμη ανθρώπινη φιγούρα με φτερούγες να το ανοίγει και να μπαίνει στο χώρο» -« με το σπαθί που έφερε ακούμπησε το μέτωπο του ΑΓΙΟΥ και στο σημείο αυτό δημιουργήθηκε ένα δυνατό ΦΩΣ υπέρλαμπρο»
-« ήταν η στιγμή που παρελήφθη η ψυχή του ΑΓΙΟΥ για να βρίσκεται σήμερα κοντά μας και να μεσιτεύει για όλους μας»