… στην εποχή του μαζικού επηρεασμού της κοινής γνώμης είναι (όπως διαπιστώνεται) εύκολο για το καθεστώς να προωθεί κατασκευασμένα, ψευδή αφηγήματα κινδυνολογικού περιεχομένου (περί μιας άμεσης ή επικείμενης απειλής) ώστε μέσω του φόβου να προωθεί τους κακόβουλους στόχους του. Τα επινοημένα αυτά αφηγήματα εξαπολύονται ως όπλα μαζικής καταστροφής απέναντι στα δικαιώματα και στις ελευθερίες των πολιτών αλλά και ενάντια στην ίδια τους τη ζωή.
Έτσι στο πρόσφατο παρελθόν έχουμε βιώσει το αφήγημα του ψευδο-χρέους, ενός δηλαδή επαχθούς χρέους που δόλια χρεώθηκε (από τους τοκογλύφους σφετεριστές της έκδοσης του χρήματος που μπορούν να το παράγουν από το πουθενά και μετά δήθεν να το δανείζουν) στους πολίτες και μάλιστα με τραγικά δυσάρεστες επιπτώσεις στη ζωή τους. Το συγκεκριμένο ψευδο-αφήγημα έδρασε ως όπλο μαζικής καταστροφής απέναντι στην επιβίωση και στη ψυχολογία των πολιτών (δεν ξεχνάμε τις χιλιάδες αυτοκτονίες των απεγνωσμένων συνανθρώπων μας) αλλά και απέναντι στην υπόληψή τους σπιλώνοντάς τους ως οφειλέτες, κακοπληρωτές, χαραμοφάηδες και τεμπέληδες.
Επίσης για σχεδόν δύο δεκαετίες πλανάται στον αέρα το αφήγημα της «κλιματικής αλλαγής» όπου και πάλι ο μέσος άνθρωπος στοχοποιείται και κατηγορείται γιατί υποτίθεται ότι με τις δραστηριότητές του διαταράσσει και καταστρέφει το κλίμα.
Για να έρθουμε στη συγκυρία μας όπου βιώνουμε το κορυφαίο ψευδο-αφήγημα: αυτό μιας παγκόσμιας «πανδημίας» μιας υποτιθέμενης νέας νόσου που προκαλείται από έναν ιό (που δεν έχει απομονωθεί ποτέ), που υποτίθεται ότι τον ανιχνεύουν ανέγκυρα τεστ και για τον οποίον η μόνη «θεραπεία» είναι δήθεν τα «εμ-βόλια». Με μία λέξη: παράνοια.
Στα παραπάνω παραδείγματα φαίνεται καθαρά ότι τα αφηγήματα είναι το σήμα κατατεθέν του ολοκληρωτισμού γιατί μόνο μέσα σε ένα τέτοιο αντιδημοκρατικό περιβάλλον μπορούν να φύονται ως ζιζάνια και να υπάρχουν. Είναι τα μεγάλα ψεύδη που πλασάρονται και λειτουργούν ως δόγμα. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των αφηγημάτων είναι ότι το άτομο και όχι το σύστημα/κατεστημένο/καθεστώς είναι ο υπαίτιος για το επινοημένο πρόβλημα. Συνεπώς το άτομο πρέπει να συντριβεί και να ομογενοποιηθεί στη μαζική συμπεριφορά της αγέλης/κολεκτίβας υποτασσόμενο στο «γενικό καλό» όπως αυτό μεροληπτικά ορίζεται από τον τύραννο ή το καθεστώς που έχει την εξουσία.
Ως εκ τούτου, ανάλογα με την περίσταση επινοούνται αφηγήματα που υπηρετούν συγκεκριμένη ατζέντα το καθένα και που δίνουν το έρεισμα για δρακόντειους νόμους που οδηγούν στον απολυταρχισμό και στην περαιτέρω εδραίωση του ολοκληρωτισμού. Και επειδή αυτά τα σαθρά αφηγήματα είναι σε μόνιμη απειλή από την αλήθεια και τους φορείς της αυτοί υφίσταται έναν συνεχή πόλεμο.
Γι’ αυτό όποιος δεν πιστεύει το αφήγημα ουσιαστικά χαρακτηρίζεται άπιστος, αιρετικός (και ένα σωρό άλλα απαξιωτικά επίθετα) και διώκεται με τον πιο λυσσαλέο τρόπο. Με άλλα λόγια, στο στόχαστρο κάθε αφηγήματος βρίσκεται ο ελεύθερος άνθρωπος, η ελευθερία του λόγου και της σκέψης, η αμφισβήτηση, η αυτοδιάθεση, τα δημοκρατικά ιδεώδη, τα δικαιώματα και οι θεμελιώδεις αξίες. Όλα τα παραπάνω είναι οι θανάσιμοι εχθροί του αφηγήματος και πρέπει να υπονομευτούν και να εκλείψουν πάση θυσία.
Στην εποχή λοιπόν των καταιγιστικών και ελεεινών αφηγημάτων η απελευθέρωση και η σωτηρία της ανθρωπότητας επαφίεται αποκλειστικά στον ελεύθερο άνθρωπο. Αυτός με τη δράση του επωμίζεται το χρέος και την ευθύνη να ξεριζώσει τα ζιζάνια που λέγονται αφηγήματα μαζί με το χέρι που τα σπέρνει. Γιατί η ζωή μπορεί να βιώνεται μόνο μέσα στη λυτρωτική ροή της αλήθειας.