Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, τέως Αναπληρωτής Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μετά την τελετή του Αγιασμού των υδάτων (6/1/2023), προέβη σε μια δήλωση επηρεασμένη αφ’ ενός από την πολεμική φαντασίωση που κατατρύχει όλους τους πολιτικούς και αφ’ ετέρου από την εμμονική προσήλωση στο δόγμα του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου μας:
«H σημερινή μέρα φέρνει το μήνυμα της νίκης του φωτός ενάντια στο σκότος. Φως που επιζητεί ο σύγχρονος άνθρωπος για να καταυγάσει με ελπίδα την καρδιά του, ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Γιορτάζοντας τα Θεοφάνεια στον νησιωτικό προμαχώνα του ελληνισμού στο Αιγαίο, την ακριτική Λήμνο, εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και καλή φώτιση».
Η πολεμική φαντασίωση αντανακλάται στην φράση «νίκη του φωτός ενάντια στο σκότος». Ο πόλεμος, δηλαδή, αναγνωρίσθηκε ορθώς από την Π.τ.Δ. ότι διεξάγεται ανάμεσα στις δυνάμεις του φωτός και στις δυνάμεις του σκότους. Αυτή, όμως, είναι η μισή αλήθεια, η οποία νοθεύθηκε από την συμπερασματικά συναγόμενη, ψευδή δήλωση της κυρίας Κατερίνας ότι εκείνη ομιλεί ως εκπρόσωπος των δυνάμεων του φωτός.
Η ζοφερή αλήθεια είναι ότι τόσο η συγκεκριμένη πολιτικός όσο και η συντριπτική πλειονότητα των ηγετικών στελεχών των εκλεγμένων ελληνικών κομμάτων υπηρετούν το ακριβώς αντίθετο στρατόπεδο, δηλαδή τις δυνάμεις του σκότους, όπως αυτό απλώνεται πάνω από την ατζέντα της εωσφορικής Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Με τις ευλογίες τους, το τρίπτυχο «πατρίδα, ορθοδοξία, οικογένεια» έχει αντικατασταθεί από τον ανάποδο νεοταξίτικο στόχο τής (μέχρι πρότινος σταδιακής αλλά πλέον ταχύτατης και θεαματικής) διάλυσης αυτής της πάλαι ποτέ αναπαλλοτρίωτης για την υγιή υπόσταση κάθε έθνους τριάδας, ώστε, μέσω της απωλείας της εθνικής, της χριστιανικής αλλά και της βιολογικής μας ταυτότητας, να μην προβάλουμε καμία αντίσταση στην επικείμενη εδραίωση της παγκόσμιας κυβέρνησης που θα διαθέτει, μεταξύ άλλων, μία παγκόσμια θρησκεία και ένα παγκόσμιο νόμισμα σε φόντο καθημερινής ψηφιακής επιτήρησης-καταμέτρησης των πολιτών-προβάτων.
Έτσι, για μια ακόμη φορά, η ανώτατη αρχόντισσα της πολιτικής εφήρμοσε το πιο συνηθισμένο τέχνασμα των προπαγανδιστών: την ανάμιξη του ψεύδους με την αλήθεια, φαινόμενο που είναι γνωστό και ως μισοαλήθεια – το «χείριστον ψεύδος»1.
Εάν οι πολιτικοί ανήκαν πράγματι στο στρατόπεδο του Φωτός, όφειλαν να βοηθήσουν τον λαό να αντιληφθεί το αληθινό μήνυμα που κρύβεται στον εορτασμό των Θεοφανείων, και ειδικότερα σε μία από της ευχές του Μεγάλου Αγιασμού:
Ὑπὲρ τοῦ ἀναδειχθῆναι τὸ ὕδωρ τοῦτο ἀποτρόπαιον πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶµεν.
Ποιον πολιτικό, όμως, συμφέρει να γνωρίζουν οι πολίτες ότι «αόρατος εχθρός» είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται ευρέως από την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, για να υπονοήσει τη δράση του διαβόλου και των δαιμονίων;2
Αν ο κόσμος υποψιαζόταν ότι το κοινό παρατσούκλι της Αλ Κάιντα και του κορωνοϊού ταυτίζεται με το παρωνύμιο του σατανά και των λεγεώνων του, τότε δεν θα εμπιστευόταν τυφλά τους υποκριτικούς «σωτήρες» του και δεν θα επέτρεπε, στο όνομα κανενός μπαμπούλα που βαπτίσθηκε τρομολαγνικά «αόρατος εχθρός», να γκρεμιστούν οι «Δίδυμοι Πύργοι» της υπόστασης του πολίτη: η ελευθερία και η αξιοπρέπειά του.
Μια και ο λόγος για βάπτιση: Την ύπαρξη του «αόρατου εχθρού» την πληροφορούμαστε ήδη από τη βρεφική μας ηλικία. Πρόκειται για την Ακολουθία του Αγίου Βαπτίσματος, τα λόγια της οποίας είναι ταυτόσημα με την ευχή του Μεγάλου Αγιασμού την ημέρα του εορτασμού των Θεοφανείων:
Ὑπὲρ τοῦ ἀναδειχθῆναι τὸ ὕδωρ τοῦτο ἀποτρόπαιον πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶµεν.
Ενώ όταν βαπτιζόμασταν δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε την σημασία αυτής της ευχής, σήμερα που ζούμε στην σκοτεινή εποχή του «πολέμου κατά του αόρατου εχθρού Νο 2» (όπου «αόρατος εχθρός Νο 2» = κορωνοϊός και «αόρατος εχθρός Νο 1» = Αλ Κάιντα), ακούγοντας πεντακάθαρα ότι το αγιασμένο ύδωρ προορίζεται για την απόκρουση κάθε (ορατού και) «αόρατου εχθρού», αλλά το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι, μετά την λήψη του Αγιασμού, να πάμε να γεμίσουμε την κοιλιά μας με άφθονη τροφή, είμαστε παντελώς αδικαιολόγητοι.
Ας μας πουν, λοιπόν, οι υποδυόμενοι τις δυνάμεις του Φωτός για ποιον λόγο η Αλ Κάιντα και ο κορωνοϊός βαπτίσθηκαν με το συνθηματικό όνομα του Άρχοντα του Σκότους, δηλαδή του διαβόλου, αποκαλούμενοι αμφότεροι «αόρατος εχθρός». Ας μας διαφωτίσουν, επίσης, αν στο διάβα της ιστορίας η ονοματοδοσία αυτή είχε επιλεγεί και για άλλη μεταδοτική νόσο εκτός του κορωνοϊού.
Μια έξυπνη απάντηση (όχι όμως έγκυρη γιατί αφορά την λογοτεχνία) θα ήταν να μας έλεγε κάποιος ότι «αόρατο εχθρό» (sightless enemy) αποκαλούσε ήδη το έτος 1826 η συγγραφέας του «Φράνκενσταϊν», η Μαίρη Σέλλεϋ, τον ιό μιας φονικής πανδημίας που οραματίσθηκε για το έτος 2092 στο δυστοπικό μυθιστόρημά της «Ο τελευταίος άνθρωπος» (The last man)3. Αφετηρία και εκείνης της πανδημίας ήταν μια περιοχή της Ασίας, από την οποία ξεκίνησε ο ιός για να εξαπλωθεί με καταστρεπτική μανία σε ολόκληρο τον πλανήτη. Γράφει η Σέλλεϋ4:
Το καλοκαίρι μάς φάνηκε πως δεν έλεγε να περάσει, γιατί πιστεύαμε πως ο χειμώνας τουλάχιστον θ’ αναχαίτιζε την αρρώστια. […] Όσον αφορά εμένα, οι προσπάθειές μου για το κοινό καλό μού επέτρεπαν να παρατηρώ, πιο στενά από την πλειονότητα των άλλων, τη βιαιότητα και τις εκτεταμένες καταστροφές του αόρατου εχθρού μας.
Μοιάζει δε με κακόγουστη φάρσα το ότι η συγκεκριμένη πανδημία συνέπιπτε χρονικά με πόλεμο Ελλήνων και Τούρκων, και ειδικότερα ότι η Σέλλεϋ οραματίστηκε την ανάκτηση της Πόλης από τους Έλληνες υπό την καθοδήγηση του Άγγλου στρατηγού Ρέυμοντ.
Μάλιστα, το επίτευγμα αυτό οφειλόταν ώς έναν βαθμό στο γεγονός ότι η Κωνσταντινούπολη βρισκόταν σε οριακή κατάσταση, εξαιτίας της πείνας και του λοιμού που είχαν καταβάλει τους Τούρκους στρατιώτες5. Πάντως, είναι εντυπωσιακό ότι, τελικώς, η Πόλη δεν ανακτήθηκε χάρη στην έφοδο των Ελλήνων στρατιωτών, αλλά χάρη στην ανδρεία του στρατηγού Ρέυμοντ6. Η ολιγοψυχία των Ελλήνων που δεν τολμούσαν να μπουν στην Πόλη, φοβούμενοι μην κολλήσουν τον ιό, αποτυπώνεται στο ακόλουθο χωρίο της Σέλλεϋ:
«Στρατηγέ, […] δεν θα πεθάνουμε σε σωρούς, σαν σκυλιά που φαρμακώθηκαν το καλοκαίρι, από τον μολυσματικό αέρα αυτής της πόλης – δεν τολμάμε να τα βάλουμε με τον Λοιμό!».
Σημειωτέον ότι η Σέλλεϋ7, στο σημείο που περιγράφει τον ιό και τις οδυνηρές συνέπειές του για την Κωνσταντινούπολη, κάνει λόγο για «δαίμονα, πιο αμείλικτο από την καταιγίδα, πιο άγριο από τη φύση»8. Αλλά και στο πλαίσιο της περιγραφής των καταστροφών που προκαλούσε ο ιός στην Αγγλία, η συγγραφέας χρησιμοποιεί παρεμφερή φρασιολογία:
«ο ερημωτής της γης, ίδιος σατανάς, υπερπήδησε τελικά επιδέξια τα σύνορα, που είχαν υψώσει οι προφυλάξεις μας, και θρονιάστηκε μονομιάς στη γεμάτη και πάλλουσα καρδιά της χώρας μας»9.
Μήπως τελικά ο όρος «αόρατος εχθρός», που είναι για τον σατανά, επιλέχθηκε από τους σατανάδες;
Μήπως ο σατανάς ως αόρατος μαρονετίστας και οι σατανάδες ως υποκινούμενες μαριονέτες του ήρθε η ώρα να φορέσουν τις μάσκες τους για να αποκαλύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο;
Στον Θαυμαστό Ανάποδο Κόσμο μας «φοράω τη μάσκα» σημαίνει: «βγάζω την μάσκα»!
Πόσο τυχαίο είναι ότι η μάσκα είναι το αγαπημένο εξάρτημα του σατανά;
Ας ξαναδιαβάσουμε για τρίτη φορά την αποκαλυπτική ευχή του Μεγάλου Αγιασμού, μήπως και αφυπνισθούμε:
Ὑπὲρ τοῦ ἀναδειχθῆναι τὸ ὕδωρ τοῦτο ἀποτρόπαιον πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶµεν.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτήν την φορά, ο αόρατος μαριονετίστας έδωσε στην τσιπρική μαριονέτα τον ρόλο του υπηρέτη της αλήθειας. Συμπληρωματικά προς την Π.τ.Δ., μίλησε και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με όρους φωτός-σκότους, ευχόμενος «περισσότερο φως, το έχουμε ανάγκη» και, ταυτοχρόνως, ομολογώντας ότι «ιδίως τα τελευταία χρόνια […] περπατάμε στο σκοτάδι». Η δήλωσή του, βεβαίως, είναι πονηρή, αφού, παραδεχόμενος το περπάτημα στο σκοτάδι, βγάζει την ουρά του απέξω, λες και ο ίδιος μας φώτιζε με φακό, την ώρα που όλοι οι άλλοι συσκότιζαν το μυαλό μας. Δυστυχώς, όμως, και εκείνος, έχοντας πάρει τις ευλογίες του μισάνθρωπου Κλάους Σβαμπ, έδρασε ως συναυτουργός του σκότους!
Πηγή : https://kvathiotis.substack.com/p/fed
Για την μισοαλήθεια βλ. Βαθιώτη, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 43 επ.
Για την χρήση του όρου «αόρατος εχθρός» σε θρησκευτικά κείμενα αλλά και σε κείμενα σχετικά με την ασφάλεια βλ. Βαθιώτη, Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 30 επ., 37 επ.
Μτφ.: Σάντυ Παπαϊωάννου, εκδ. Ηλέκτρα, Αθήνα 2008 (η ελληνική έκδοση είναι εξαντλημένη).
Ό.π., σελ. 368.
Ό.π., σελ. 249/250.
Ό.π., σελ. 266.
Ό.π., σελ. 296.
Ό.π., σελ. 333.
Ό.π., σελ. 327.