Άνθρωποι με πίστη, αγάπη για την πατρίδα τους χωρίς κανένα οικονομικό όφελος , προσπαθούν με τα μέσα της τεχνολογίας που διαθέτουν και ανιδιοτελή προσφορά σε εορτές και πανηγύρεις χωρίς καμία απολαβή βάζοντας τα έξοδα από την τσέπη τους, τα άκουσαν από πάνω , άνθρωποι πιστοί που αγωνίζονται να στείλουν την χάρη της Παναγίας της Υπαπαντής απανταχού σε ολόκληρο τον πλανήτη, σε ολόκληρα τα Ορθόδοξα Έθνη για να δώσουν την ελπίδα , την Αγάπη , την ζεστασιά πού προσφέρει η αγκαλιά τη Παναγίας μας , όσο και να την πληγώνουμε καθημερινά με τις πράξεις μας , αρκεί να τις πούμε Μητέρα συγνώμη, Μητέρα βοήθησε με , Μητέρα σ΄αγαπώ και Εκείνη, δακρύζει καθημερινά και με ανοιχτή Την αγκαλιά της , μας δέχεται και μας προστατεύει , ζητώντας μαζί το έλεος από Τον Κύριό μας.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν ιερείς πού κάνουν ακριβώς το αντίθετο , ο ιερέας που είχε διώξει του πιστούς από την χριστουγεννιάτικη θεία λειτουργία στην Καλαμάτα , επειδή δεν φορούσαν μάσκα ,ξαναχτύπησε, αυτή τη φορά στην λιτανεία της εικόνας της Παναγίας της Υπαπαντής.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο συγκεκριμένος πιστός που τραβάει τα πλάνα δεν έχει εμβολιαστεί και δεν έχει υποταχθεί στο σύστημα της τρομοκρατίας εμβολιασμού και της μάσκας .
Μακαριστός Χρυσόστομος Θέμελης
Γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1918 στην Ιστιαία Εύβοιας. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου αποφοίτησε με βαθμό πτυχίου «άριστα» το 1944. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1944, ιερέας - αρχιμανδρίτης το 1945 και επίσκοπος το 1957. Διετέλεσε Γραμματέας (1950-1952) και Αρχιγραμματέας (1952-1957) της Ιεράς Συνόδου, οπότε και επελέγη βοηθός επίσκοπος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Θεοκλήτου το 1957. Διετέλεσε επίσης το 1945 Πρωτοσύγγελος και Ιεροκήρυκας της Μητρόπολης Γυθείου και Οιτύλου και από το 1945 μέχρι 1950 πρωτοσύγγελος, ιεροκήρυκας, κατηχητής και εξομολόγος της Μητρόπολης Μεσσηνίας. Από το 1950 μέχρι το 1957 ήταν γραμματέας και αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου, και ιερατικός προϊστάμενος της εκκλησίας του Προφήτη Ηλία Καστέλας (Πειραιά) [1]αρχικά και του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών αργότερα. Παράλληλα μέχρι την εκλογή του υπηρέτησε ως Βοηθός Επίσκοπος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών με τον τίτλο του Επισκόπου της Πάλαι Ποτέ Διαλαμψάσης Επισκοπής Θαυμακού[2]
Εν συνέχεια ήταν Αρχιερατικός επίτροπος του Πειραιά και το 1965 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας[3].
Ήταν επίτιμος διδάκτωρ Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Ως Μητροπολίτης Μεσσηνίας φρόντισε για την λειτουργία και αναδιοργάνωση των εκκλησιαστικών ιδρυμάτων, ανοικοδόμησε το Άσυλο Ανιάτων, ανακαίνισε όλες τις Μονές, θεμελίωσε και εγκαινίασε πολλούς Ναούς. Συνέγραψε πολλά βιβλία ιστορικού, λαογραφικού και εκκλησιαστικού περιεχομένου πολλά των οποίων έχουν ανατυπωθεί όπως:
- «Η Ιερά Μητρόπολις Ευρίπου δια μέσου των αιώνων», 1952.
- «Ποιμαντικαί ενασχολήσεις», 1952
- «Γάμος και Διαζύγιον», 1953
- «Λόγος εις τον Άγιον Απόστολον Παύλον και εις το έργο του εν Ελλάδι», 1963
- «Εκκλησιαστικοί Κανονισμοί», 1963
- «Ο Μέγας Αθανάσιος στην Υμνογραφία», 1973 κ.ά.
Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. της Εταιρίας Προστασίας Ανηλίκων (Καλαμάτα 1947), τακτικός εταίρος της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρίας Ελλάδος, τακτικό μέλος της Εταιρίας Ιστορικών Νεωτέρου Ελληνισμού και αντιπρόεδρος της Εταιρίας Ευβοϊκών Σπουδών (1978). Τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της Μητρός των Εκκλησιών, με τον Ταξιάρχη Γεωργίου Α΄ (από τον Βασιλέα Παύλο), καθώς επίσης και με το Χρυσό Σταυρό των Ορθοδόξων Σταυροφόρων του Παναγίου Τάφου και με διεθνές παράσημο Φίλων του Προσκοπισμού. To 1998 διετέλεσε Τοποτηρητής της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και του χηρεύοντος Αρχιεπισκοπικού θρόνου, μετά το θάνατο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Σεραφείμ (Τίκα).
Πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου 2007 σε ηλικία 89 ετών. Κατά την ημερομηνία της κοιμησεώς του ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία Μητροπολίτης της Εκκλησίας της Ελλάδος και ο αρχαιότερος κατά τα πρεσβεία χειροτονίας.