ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ἀποδειχθήκατε μισθωτοὶ ποιμένες
Γέρων Γαβριὴλ Ἁγιορείτης
Καρυές, 17 Φεβρουαρίου 2024 (π. ἡμ.)
Μακαριώτατε ἀρχιεπίσκοπε Ἱερώνυμε, Σεβασμιώτατοι ἀρχιερεῖς,
1. Στίγμα καὶ ἐντροπὴ ὁ Σοδομικὸς νόμος
Ὁ ταπεινὸς μοναχὸς Γαβριήλ, Γέροντας τοῦ Ἱεροῦ Κουτλουμουσιανοῦ Κελλίου τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου τοῦ ἐν Πάτμῳ, συμμετέχω ἐκ βαθέων στὴν στενοχώρια, στὴν θλίψη καὶ στὸν πόνο, ποὺ προκάλεσε ἡ ὑπερψήφιση στὴ Βουλή, στὶς 15 Φεβρουαρίου τρέχοντος ἔτους, τοῦ ἐπαίσχυντου νόμου ποὺ νομιμοποιεῖ τὸ θεομίσητο καὶ κορυφαῖο ἁμάρτημα τῆς Ὁμοφυλοφιλίας. Θὰ παραμείνει ὡς στίγμα ἐντροπῆς αἰώνιο καὶ πρωτοφανὲς στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία, κακὸ παράδειγμα ἀπὸ μία μέχρι τώρα ὀρθόδοξη χώρα, ἐπαινούμενο ἀπὸ δυτικοὺς χριστομάχους καὶ ἀθέους καὶ ἐπικρινόμενο μὲ πίκρα καὶ ἀπορία ἀπὸ ὁμοδόξους Ὀρθοδόξους ἀδελφοὺς ἄλλων χωρῶν. Οἱ τελευταῖοι διερωτῶνται πῶς ἐπέτρεψε ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, τὸ Ἅγιον Ὄρος, πῶς ἐπιτρέψαμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι νὰ καταληφθεῖ τὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο ἀπὸ ξένες πολιτιστικὰ καὶ ἁμαρτωλὲς δυνάμεις, ποὺ πανηγυρίζουν καὶ θριαμβολογοῦν καὶ γλεντοῦν, γιατὶ ἀνέτρεψαν τὸ Εὐαγγέλιο, τὴν Πίστη μας, τὰ ἔβαλαν οἱ μικροὶ καὶ γελοῖοι μὲ τὸν παντοδύναμο Τριαδικὸ Θεό καὶ μὲ τὸ Ἅγιο θέλημά Του.
Μέσα σὲ ἕνα Κοινοβούλιο μάλιστα, οἱ ἐργασίες τοῦ ὁποίου ἀρχίζουν μὲ τὴν ἀκολουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ, οἱ βουλευτὲς στὴν πλειονότητά τους ὁρκίζονται ἐπὶ τοῦ Εὐαγγελίου «στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ ὁμοούσιας καὶ ἀδιαίρετης Τριάδας», ὅπως ἐπιβάλλει τὸ Σύνταγμα (ἄρθρο 59), τὸ ὁποῖο σὲ ὅλες τὶς συνταγματικὲς ἀναθεωρήσεις ποὺ ὑπέστη κατὰ τὴν πολιτικὴ ἱστορία τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, ἐξακολουθεῖ ὡς ἐπικεφαλίδα του, ὡς σφραγίδα καὶ ταυτότητά του, νὰ διακηρύσσει ὅτι ὅσα καθορίζει ὁρίζονται «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Τὸν ἴδιο ὅρκο δίδει καὶ ὁ ἀρχηγὸς τοῦ Κράτους, ὁ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας (ἄρθρο 33), ἀξίωμα τὸ ὁποῖο δὲν ἐτίμησε ἡ τωρινὴ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καὶ ἐπρόδωσε τὴν Ὀρθοδοξία μαζὶ μὲ τοὺς ἐπίορκους βουλευτὲς καὶ ὑπουργούς, ὄχι μόνο γιατὶ συμπανηγύρισε μὲ τοὺς Σοδομίτες μετὰ τὴν ψήφιση τοῦ ἀδιάντροπου καὶ αἰσχροῦ νόμου, ἀλλὰ γιατὶ ὡς πρόεδρος ὅλων τῶν Ἑλλήνων καὶ ὄχι κομματικὴ ὑπάλληλος τῶν κυβερνώντων θὰ μποροῦσε, στηριζόμενη στὴν ἀντίθεση τῆς πλειονότητας τῶν Ὀρθοδόξων πολιτῶν, νὰ ἀναπέμψει τὸ νομοσχέδιο στὴν Βουλή (ἄρθρο 42, 1) γιὰ πολλοὺς λόγους, σπουδαιότερος τῶν ὁποίων εἶναι ἡ προσβολὴ τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς Ἐπικρατούσας θρησκείας τῶν Ἑλλήνων, δηλαδὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἑπομένως καὶ τοῦ Συντάγματος.
Ἰλιγγιᾶ ὁ νοῦς, ὅταν ἀναλογισθεῖ πῶς καὶ σὲ ποιές ἀξίες στὶς κατὰ καιροὺς Ἐθνοσυνελεύσεις ἐθεμελίωσαν τὸ νέο κράτος οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ 1821, στοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία, στὸν Τίμιο Σταυρὸ ποὺ τὸν ἀποτύπωσαν στὴν ἐθνικὴ σημαία, στοὺς Ἁγίους ποὺ τοὺς ἀνήρτησαν σὲ πολλὰ ἐθνικὰ σύμβολα καὶ βέβαια στὸν συκοφαντούμενο καὶ διαβαλλόμενο σήμερα πατριωτισμό. Δὲν θὰ ἔβγαζαν τὰ σπαθιά τους ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Παπαφλέσσας, ὁ Ἀθανάσιος Διάκος, ὁ Μακρυγιάννης ἀπέναντι στοὺς νέους κρυφοδαγκανιάρηδες ἐχθροὺς καὶ καταληψίες τοῦ Κοινοβουλίου, ποὺ προδίδουν τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδος, ὑποδουλώνοντάς την σὲ ξένες δυνάμεις καὶ σκοτεινὰ κέντρα; Πῶς θὰ γιορτάζουμε τὶς μνῆμες τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, ποὺ ἔχυσαν καὶ τὸ αἷμα τους γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν Πίστη τοῦ Χριστοῦ; Ἰδιαίτερα τῶν πιὸ κοντινῶν μας Νεομαρτύρων, οἱ ὁποῖοι γιὰ νὰ μὴν ἀλλάξουν τὴν πίστη τους, γιὰ νὰ μὴ δεχθοῦν τὸ Κοράνιο τοῦ Μωάμεθ θυσίασαν τὴ ζωή τους; Δὲν εἶναι ἐντροπὴ καὶ προδοσία οἱ μὲν Χριστιανοὶ βουλευτὲς νὰ προδίδουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ νὰ ἀλλαξοπιστοῦν, οἱ δὲ Μουσουλμᾶνοι βουλευτὲς τῆς Θράκης νὰ ἀρνοῦνται νὰ ψηφίσουν τὸ νομοσχέδιο, γιατὶ εἶναι ἀντίθετο μὲ τὸ Κοράνιο; Τὰ ἐντάλματα τῶν ἀνθρώπων ἰσχυρότερα τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ!
2. Μαύρη ἡμέρα ἡ 15η Φεβρουαρίου. Μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ Θεός. Νέα ἅλωση.
Ὄντως ἱστορική, ἀλλὰ μαύρη, ἡμέρα ἡ 15η Φεβρουαρίου. Ἡμέρα πένθους καὶ θρήνων γιὰ τὴν νέα ἅλωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀποφρὰς ἡμέρα καὶ δυσοίωνος. Ἐπαναφέρει στὴ μνήμη μας τὴν μεγάλη ἱστορικὴ ἅλωση τῆς Πόλης ποὺ προετοιμάσθηκε α) ἀπὸ τὴν προδοτικὴ σύνοδο τῆς Φερράρας – Φλωρεντίας (1438-1439), ποὺ μᾶς ὑπέταξε στὸν πάπα, καὶ β) ἀπὸ τὴν ἠθικὴ κατρακύλα τῶν κατοίκων τῆς Κωνσταντινούπολης, ὅπως τὴν περιγράφει ὁ ὁσιώτατος ἀγωνιστὴς μοναχὸς Ἰωσὴφ Βρυέννιος, διδάσκαλος τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ καὶ τοῦ Πατριάρχου Ἁγίου Γενναδίου Σχολαρίου. Αὐτὰ προκάλεσαν τὴ Θεοεγκατάλειψη καὶ τὴν παιδαγωγική μας παράδοση στοὺς ἀλλοθρήσκους Τούρκους. Στοὺς καιρούς μας ἡ προδοτικὴ σύνοδος στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης (2016) μὲ τὴν ὁποία ὑπόδουλοι στοὺς Εὐρωπαίους καὶ Ἀμερικανούς, ἀθωώσαμε τὶς αἱρέσεις τῶν Παπικῶν καὶ τῶν Προτεσταντῶν, ἡ ἀναιτιολόγητη ἐχθρικὴ καὶ ἀγνώμων συμπεριφορὰ πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους Ρώσους ποὺ πολεμοῦνται στὴν Οὐκρανία ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς νέους Σταυροφόρους τοῦ ΝΑΤΟ, ἡ συμπόρευση καὶ συμμαχία μὲ τὴν νεοταξικὴ κυβέρνηση στὰ βλάσφημα καὶ ἀσεβῆ μέτρα γιὰ τὴν λοίμωξη τοῦ Κορωνοϊοῦ καὶ τέλος ἡ ἀσεβέστατη, ἀντορθόδοξη, ἀντιλαϊκή, ἀντιευαγγελική, ἀντιπατερική ἐπίσημη διὰ τῆς Βουλῆς κήρυξη πνευματικοῦ πολέμου ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἐντολῶν Του ἀπὸ ἀπεσταλμένους τῆς σατανοκίνητης ἡγεσίας τῶν δυτικῶν ἐλίτ, ὁδηγοῦν σὲ νέα Θεοεγκατάλειψη. Τὴν βλέπουμε ἤδη νὰ διαφαίνεται καθαρὰ στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία μὲ τὴν αὔξηση τῆς ἐγκληματικότητας καὶ τῆς βίας, τὸ ξεγύμνωμα καὶ τὴν ἀδιαντροπιὰ τῶν γυναικῶν καὶ τῶν ἀνδρῶν, τὴν διάλυση τῆς οἰκογενείας καὶ τῶν σχολείων, τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὸ ξεσάλωμα τῆς θεομίσητης ὁμοφυλοφιλίας, τὴν φυγὴ τῶν νέων σὲ ἄλλες χῶρες καὶ πατρίδες, τὸ ἐκρηκτικὸ δημογραφικὸ πρόβλημα, ποὺ ἀπειλεῖ νὰ μᾶς ἀφανίσει καὶ πολλὰ ἄλλα, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός. Ὑποφέρει ὁ κόσμος ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ ἀνέχεια καὶ δυσπραγία, δὲν μποροῦν οἱ νέοι νὰ δημιουργήσουν οἰκογένειες, γιατὶ δύσκολα μποροῦν νὰ τὶς συντηρήσουν, καὶ ὁ ὑπουργὸς ἄμυνας τῆς χώρας μας βλέπει σωστὰ τὸν κίνδυνο ἀπὸ τὸν διαρκῶς αὐξανόμενο πληθυσμὸ τῆς Τουρκίας, ἀλλὰ νομίζει ὅτι μόνον μὲ τοὺς ἐξοπλισμοὺς ποὺ ἀπομυζοῦν τὸν ἐθνικὸ πλοῦτο θὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸν ἐξ ἀνατολῶν κίνδυνο, ἐνῷ ψηφίζει καὶ αὐτὸς ὑπὲρ τοῦ πορνονόμου ἀδιαφορώντας γιὰ τὸν ἐκ δυσμῶν χειρότερο πνευματικὸ κίνδυνο. Ξεχνοῦν οἱ κυβερνῶντες πόσες φορὲς σώθηκε ὁ Ἑλληνισμὸς περικυκλωμένος ἀπὸ πανίσχυρους ἐχθροὺς μὲ θεία ἀρωγὴ καὶ βοήθεια καὶ ἐμπιστεύονται μόνον τὶς ἀνθρώπινες δυνατότητες, ἐνῶ ὅπως θεόπνευστα λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, «Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων»[1] καί «Οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα. Αὐτοὶ συνεποδίσθησαν καὶ ἔπεσον, ἡμεῖς δὲ ἀνέστημεν καὶ ἀνωρθώθημεν»[2]. Αὐτὰ ἐπαναλαμβάνουμε οἱ Ὀρθόδοξοι στὴν μοναδικὴ καὶ θεόπνευστη λατρεία μας, ὅταν ψάλλουμε στὸ Μέγα Ἀπόδειπνο τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ τὸ «Μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε ὅτι μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός» καὶ τό «Εἰ Θεὸς μεθ᾽ ἡμῶν, οὐδεὶς καθ᾽ ἡμῶν», παρμένο ἀπὸ τὸ Κοντάκιο τῆς Ἀναλήψεως.
Τὴν προστατευτική του παρουσία ὁ Θεὸς τὴν ἐμφανίζει κατὰ πολλοὺς τρόπους, ἕνας ἀπὸ τοὺς ὁποίους εἶναι καὶ ἡ ἀνάδειξη ἀξίων ἡγετῶν, ἐκκλησιαστικῶν καὶ πολιτικῶν. Εὐλογημένα πλουσίως τὰ ἔθνη καὶ οἱ χῶρες ποὺ διαθέτουν θεοφιλεῖς ἡγέτες καὶ στοὺς δύο χώρους, στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν Πολιτεία. Βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν προστατευτικὴ ὀμπρέλα τῆς θείας βοηθείας καὶ Χάριτος, καὶ ὁ εὐσεβὴς λαὸς διάγει ἐν εἰρήνῃ, ὁμονοίᾳ καὶ χρηστότητι. Δημιουργοῦνται προβλήματα, ὅταν ὁ ἕνας θεσμὸς ἐκτρέπεται καὶ στρέφεται ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως συνέβη πολλάκις στὴν Ρωμιοσύνη τοῦ Βυζαντίου. Ὁ ὑγιαίνων πάντως στὴν Πίστη θεσμὸς δὲν ὑποχωροῦσε, ἀλλὰ ἀγωνιζόταν καὶ ἀντιδροῦσε, μέχρις ὅτου ἐπανέλθει ἡ Ὀρθοδοξία πλήρως στὴν ὀρθή της πορεία. Περιττεύουν τὰ πάμπολλα παραδείγματα. Τὸ δυστύχημα ἦταν καὶ εἶναι, ὅταν καὶ οἱ δύο θεσμοί, προσβάλλουν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Ζωή, μὲ συνέπεια τὴν Θεοεγκατάλειψη, ὅπως συμβαίνει δυστυχῶς καὶ σήμερα στὴν ἁγιοτόκο Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα.
3. Ἀνεπαρκεῖς καὶ ἀνάξιοι. Μισθωτοὶ ποιμένες.
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε καὶ λοιποὶ ἐπίσκοποι,
Τὸ πιὸ ὀλέθριο, ἀποκαρδιωτικὸ καὶ ἀπογοητευτικό, μὲ καταστροφικὲς συνέπειες στὴν σωτηρία τῶν πιστῶν εἶναι ἡ ἐκτίμηση καὶ διαπίστωση, ὄχι μόνον ἐμοῦ τοῦ ἐλαχίστου, ταπεινοῦ καὶ ἁμαρτωλοῦ μοναχοῦ, ἀλλὰ πλειάδος συμμοναστῶν μου στὸ Ἅγιον Ὄρος, εὐλαβῶν κληρικῶν καὶ πλήθους λαϊκῶν, ὁμογενῶν καὶ ἀλλογενῶν, ὅτι δυστυχῶς τὶς τελευταῖες δεκαετίες στὴν ἀντιμετώπιση θεμάτων Πίστεως καὶ Ζωῆς, δόγματος καὶ ἤθους, φανήκατε οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες ἀνεπαρκεῖς καὶ ἀνάξιοι. Δὲν ζητῶ συγνώμη γιὰ τὸ θάρρος καὶ τὴν τόλμη, διότι ἂν σιωπήσουμε ὅσοι βλέπουμε τὸν κατήφορο, τὴν παρακμὴ καὶ τὴν ἀποστασία, «οἱ λίθοι κεκράξονται»[3]. Ὅπου τὸ κινδυνευόμενο εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία[4] ὅλοι ἔχουμε λόγο, ἀκόμη καὶ οἱ λαϊκοὶ κατὰ τὴν γνωστὴ ἀπόφαση τῶν Ὀρθοδόξων πατριαρχῶν τὸ 1848, ἔστω καὶ ἂν συγκρουσθοῦν μὲ πατριάρχες καὶ συνόδους[5]. Πολὺ περισσότερο ἔχουμε λόγο οἱ μοναχοὶ μὲ τοὺς ἀγῶνες τῶν ὁποίων διασώθηκε ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὶς αἱρέσεις, καὶ διατηρήθηκε ὁ ἀσκητικὸς χαρακτήρας τοῦ Εὐαγγελίου, ἐνάντια στὴν ἐκκοσμίκευση καὶ στὴν ἠθικὴ χαλαρότητα.
Ὁ μεγάλος μοναστικός μας ἡγέτης, μεγάλος ὑμνογράφος καὶ δογματικὸς θεολόγος, Ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης, πρότυπο ἀγωνιστοῦ καὶ ὁμολογητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, συμβουλεύει συμμοναστές του νὰ ἀντιδράσουν καὶ νὰ ἀντισταθοῦν, νὰ διακόψουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αὐτουργοὺς καὶ ὑποστηρικτὲς τῆς μοιχιανικῆς αἵρεσης, ὅσους δηλαδὴ συνήργησαν στὸν ἐπὶ μοιχείᾳ, στὸν μοιχικό, γάμο τοῦ τότε αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Στ´ (780-797) μὲ τὴν αὐλικὴ Θεοδότη, ἐνῶ ζοῦσε ἀκόμη ἡ σύζυγός του, τὴν ὁποία διὰ τῆς βίας ἔκλεισε σὲ μοναστήρι. Πρέπει, τοὺς γράφει, μὲ ἔργα καὶ ὄχι μὲ λόγια νὰ δείξουν οἱ ἀληθινοὶ μοναχοί, (πολὺ περισσότερο οἱ ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς), ὅτι φέρουν ἐπάξια τὸ μοναχικὸ σχῆμα. Κύριο ἔργο τους εἶναι νὰ μὴν ἐπιτρέψουν οὔτε στὰ πιὸ μικρὰ νὰ ἀλλάξει τὸ Εὐαγγέλιο, γιὰ νὰ μὴ δώσουν κακὸ παράδειγμα στοὺς λαϊκοὺς καὶ λογοδοτήσουν γι᾽ αὐτὸ στὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἀπώλεια τῆς σωτηρίας τους: «Ἐὰν λοιπὸν μοναχοὶ εἰσὶ τινὲς ἐν τοῖς νῦν καιροῖς δειξάτωσαν ἐπὶ τῶν ἔργων. Ἔργον δὲ μοναχοῦ μηδὲ τὸ τυχὸν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τὸ Εὐαγγέλιον· ἵνα μὴ ὑπόδειγμα τοῖς λαϊκοῖς προτιθέμενοι αἱρέσεως καὶ αἱρετικῆς συγκοινωνίας τῆς ὑπὲρ αὐτῶν ἀπωλείας λόγον ὑφέξωσιν»[6].
Ἡ Ἐκκλησία καθόρισε νὰ εἶναι ἄγαμοι οἱ ἐπίσκοποι, νὰ προέρχονται ἐκ μοναχῶν, ὥστε νὰ ζοῦν ἐν τῷ κόσμῳ καὶ νὰ συμπεριφέρονται ὡς μοναχοί, ἀσκητικὰ καὶ ἀγωνιστικά, μολονότι τὸ μοναχικὸ σχῆμα ποὺ οἱ περισσότεροι λαμβάνουν τώρα πρὸ τῆς χειροτονίας κατήντησε ἁπλὸς τύπος καὶ ἐπίδειξη μοναστικῆς ψευδοταυτότητας.
Δὲν θὰ μακρηγορήσω περισσότερο. Οἱ σημερινοὶ ἱεράρχες, στὴν πλειονότητά τους, ἀποδείχθηκαν μισθωτοὶ ποιμένες. Ἔβλεπαν καὶ βλέπουν τοὺς λύκους νὰ εἰσβάλλουν στὸ μαντρὶ καὶ νὰ κατασπαράσσουν τὰ πρόβατα καὶ αὐτοὶ ὄχι μόνο φεύγουν, γιατὶ εἶναι μισθωτοὶ καὶ δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τί θὰ πάθουν τὰ πρόβατα, ὅπως ἀλάθητα διδάσκει ὁ ἀληθινὸς ἀρχιποιμένας, ὁ Θεάνθρωπος Χριστός[7], ἀλλὰ συνεργάζονται μὲ τοὺς λύκους καὶ σχεδιάζουν πῶς θὰ πετύχει καλύτερα καὶ χωρὶς ἀντιδράσεις ἡ ἁρπαγὴ τῶν προβάτων. Γιὰ νὰ ἀποκρυβεῖ μάλιστα ὁ κοινὸς σχεδιασμὸς τῶν λύκων μὲ τοὺς ποιμένες, οἱ τελευταῖοι βγάζουν συνοδικὰ ἀνακοινωθέντα καὶ κείμενα πρὸς τὸν λαό, ποὺ δὲν εἶναι βέβαια ἄλογο ἀλλὰ λογικὸ ποίμνιο, ὅπου ἁπλῶς λένε πὼς δὲν συμφωνοῦν μὲ ὅσα κάνουν οἱ λύκοι, λόγια, λόγια, λόγια, ἀντὶ νὰ πάρουν τὴν μαγγούρα, τὴν ποιμαντορικὴ ράβδο, καὶ νὰ διώξουν ἀπὸ τὸ μαντρὶ τοὺς λύκους. Μερικοὶ μάλιστα ἐπίσκοποι δικαιολογοῦν τοὺς λύκους, γιατὶ δῆθεν ὁ Θεὸς ἔδωσε στὴ φύση τους τὴν σαρκοβόρα τάση, καὶ ἄλλοι τοὺς ὑποβοηθοῦν νὰ ἀναθρέψουν καὶ λυκόπουλα.
Δὲν εἶναι βέβαια ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἐμφανίζονται μισθωτοὶ ποιμένες, ψευδοποιμένες. Ἤδη στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ προφήτης Ἰερεμίας ἐπιβεβαιώνει τὴν δίκαιη ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐναντίον τῆς γῆς τῶν Ἰουδαίων, διότι «οἱ ποιμένες ἠφρονεύσαντο καὶ τὸν Κύριον οὐκ ἐξεζήτησαν»[8]. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς λέγει ὅσα παραθέσαμε γιὰ τοὺς μισθωτοὺς ποιμένες, καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προσκαλεῖ στὴ Μίλητο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου καὶ βαθιὰ συγκινημένος τοὺς συμβουλεύει νὰ προσέχουν τοὺς ἑαυτούς τους ἀλλὰ καὶ τὸ ποίμνιο, στὸ ὁποῖο τοὺς ἔθεσε ὡς ποιμένες, ὄχι κάποιος πατριάρχης, ἀρχιεπίσκοπος ἤ μητροπολίτης, γιὰ νὰ εἶναι σ᾽ αὐτοὺς ὀφειλέτες καὶ εὐγνώμονες, ἀλλὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ ποιμαίνουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι δική Του, γιατὶ τὴν ἀπέκτησε μὲ τὸ ἴδιο Του τὸ αἷμα, καὶ δὲν ἀνήκει σὲ κανένα ἐκκλησιαστικὸ ἀξιωματοῦχο. Τοὺς προειδοποιεῖ μάλιστα ὅτι σύντομα μετὰ τὴν ἀναχώρησή του θὰ εἰσβάλλουν ἐκεῖ ποὺ διακονοῦν ἄγριοι λύκοι ποὺ δὲν θὰ λυπηθοῦν τὸ ποίμνιο καὶ ὅτι ἀπὸ ἀνάμεσά τους, ἀπὸ τοὺς ἴδιους, θὰ ἐμφανισθοῦν ἄνδρες ποὺ θὰ διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια, γιὰ νὰ παρασύρουν τοὺς πιστοὺς μὲ τὸ μέρος τους[9]. Δὲν χρειάζεται νὰ παραθέσουμε ὅσα περὶ ἀναξίων κληρικῶν λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες στὰ Περὶ Ἱερωσύνης καὶ σὲ ἄλλα ἔργα τους. Τὸ διαφορετικὸ καὶ σημαδιακὸ στὴν ἐποχή μας εἶναι ὅτι πλήθυναν πολὺ οἱ λυκοποιμένες καὶ ἔμειναν λίγοι οἱ καλοὶ ποιμένες. Μήπως ἐπαληθεύονται οἱ προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ὅτι «Θἄρθῃ καιρὸς ποὺ δὲν θὰ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἁρμονία ποὺ εἶναι σήμερα μεταξὺ λαοῦ καὶ κλήρου» καί «Οἱ κληρικοὶ θὰ γίνουν οἱ χειρότεροι καὶ οἱ ἀσεβέστεροι τῶν ὅλων»[10];
4. Μποροῦσαν νὰ ἀποτρέψουν τὴν ψήφιση τοῦ αἰσχροῦ νόμου. Ὄχι λαγοί, ἀλλὰ λιοντάρια.
Οἱ ἐκτιμήσεις ποὺ κάναμε γιὰ τὸν ἀρχιεπίσκοπο καὶ τοὺς ἱεράρχες δὲν εἶναι ἄδικες οὔτε ὑπερβολικές. Θὰ μπορούσαμε νὰ τὶς κατοχυρώσουμε ἐκτενέστερα. Ὑπάρχει ὅμως δυνατότητα νὰ μᾶς διαψεύσουν, ἔστω καὶ ἀργά, ἀφοῦ «κάλλιο ἀργὰ παρὰ ποτέ». Ἡ Ἱεραρχία, ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία, θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτρέψει τὴν ψήφιση τοῦ πορνονόμου καὶ δὲν τὸ ἐπεχείρησε, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ εὐθύνη της εἶναι μεγάλη. Δὲν θέλησε νὰ σηκώσει τὸ βάρος τῶν καιρῶν, νὰ συγκρουσθεῖ μὲ τὸν καίσαρα, τὸν βλάσφημο καὶ ἀνίερο πρωθυπουργό. Παρέδωσε «τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ καίσαρι», τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια τῆς Πίστεώς μας, τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο, τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ σὲ περιφρόνηση καὶ βεβήλωση. Ἄφησε νὰ κυριαρχήσει ἡ χειρότερη ὅλων τῶν αἱρέσεων, τὴν ὁποία οὔτε οἱ μεγάλοι αἱρεσιάρχες τόλμησαν νὰ ὑποστηρίξουν, ὅτι μὲ τὶς ἀλλαγὲς τῶν ἐποχῶν ἀλλάζει καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι τρεπτὸ καὶ μεταβλητό. Εἶναι ἡ αἵρεση τῆς τρεπτότητας τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅταν ὁ ὑπερφίαλος πρωθυπουργὸς τὸν περασμένο Ἰούνιο μετὰ τὴ νίκη του στὶς ἐκλογὲς ἐδήλωνε ἐπαιρόμενος ὅτι θὰ νομιμοποιήσει τὸν «γάμο» τῶν Ὁμοφυλοφίλων, προφανῶς ὑπολογίζοντας ὅτι ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀνίκανη νὰ ἀντισταθεῖ, ὅπως δὲν ἀντιστάθηκε σὲ τόσα ἄλλα, τότε ἔπρεπε ἡ ἀπελθοῦσα τὸν Σεπτέμβριο Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος νὰ συγκαλέσει ἔκτακτη σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας ἤ νὰ τὸ πράξει ἡ ἑπόμενη Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος ποὺ ἀνέλαβε τὸν Ὀκτώβριο, καὶ νὰ ἀποφασίσουν μὲ ἔργα, ὄχι μὲ λόγια, «ἔπεα πτερόεντα», νὰ ἀντιδράσουν. Νὰ ἀπειλήσουν ὅσους ψηφίσουν τὸν Σοδομικὸ νόμο μὲ ποινὲς ποὺ προβλέπονται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺ Ἱεροὺς Κανόνες, μὲ διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, μὲ ἀφορισμὸ καὶ ἐξωεκκλησιασμό, νὰ ὀργανώσουν τοπικὰ καὶ πανελλήνια συνέδρια καὶ ἡμερίδες μὲ θέμα τὴν Ὁμοφυλοφιλία, νὰ δημοσιεύουν σὲ περιοδικὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Μητροπόλεων σχετικὲς μελέτες καὶ ἄρθρα, νὰ προετοιμάσουν μὲ συνάξεις ἱερέων σὲ κάθε μητρόπολη τὶς ἀντιδράσεις, νὰ προειδοποιήσουν τὸν νεοταξίτη καὶ βλάσφημο πρωθυπουργὸ, ὅτι, ἂν τολμήσει νὰ ἑτοιμάσει τὸ νομοσχέδιο θὰ ξεσηκώσουν ὅλες τὶς ἐνορίες τῆς χώρας, ὅλους τοὺς ἱερεῖς καὶ τὰ μοναστήρια σὲ παλλαϊκὰ συλλαλητήρια καὶ σὲ πορεῖες λιτανευτικὲς ἱερῶν εἰκόνων καὶ συμβόλων στοὺς δρόμους τῶν μεγάλων πόλεων, νὰ δείξουν ὅτι δὲν εἶναι κότες καὶ λαγοί, ὅπως νομίζει ὁ ὑπερφίαλος νέος Ναβουχοδονόσορ, ἀλλὰ λέοντες, πῦρ πνέοντες, ὅπως ὑπενθύμισε ὁ ἀληθινὸς λέων τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁσιώτατος ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ἐξηγώντας γιὰ ποιό λόγο στὴ βάση τοῦ δεποτικοῦ θρόνου ὁ ξυλογλύπης ἤ ὁ λιθοξόος, δεξιὰ καὶ ἀριστερά, τοποθετοῦν δύο λιοντάρια.
5. Μετάνοια καὶ ἐπανόρθωση
Σεβαστοὶ γιὰ τὸ ἀξίωμά σας καὶ ὄχι γιὰ τὶς πράξεις σας Ἀρχιερεῖς. Ἂν πραγματικὰ στενοχωρεῖσθε, καὶ λυπεῖσθε, καὶ πονᾶτε γιὰ τὴν φρικτὴ προδοσία τῆς Πίστεως, στὴν ὁποία συμπράξατε, ὑπάρχει τρόπος νὰ ἐπανορθώσετε καὶ νὰ δείξετε συγχρόνως ὅτι μετανοεῖτε γιὰ τὴν ἀπραξία, τὴν ὑποχωρητικότητα, τοὺς συμβιβασμούς, τώρα μάλιστα ποὺ ἄρχισε τὸ Τριώδιο καὶ ψάλλουμε τὸ «Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα». Νὰ πράξετε αὐτὰ ποὺ δὲν ἐπράξατε καὶ συντελέσατε στὸ νὰ ψηφισθεῖ τὸ αἰσχρὸ νομοσχέδιο. Νὰ διακόψετε τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ ὅσους τὸ ἐψήφισαν, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἰδίους, ὡς φάρμακο θεραπείας, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸ ποίμνιο, γιὰ νὰ μὴ μεταδοθεῖ ἡ ἀσθένεια. Ἡ ἑορτολογικὴ συγκυρία δίδει καλὲς δυνατότητες. Νὰ ἀποφασίσει ἐγκαίρως ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος καὶ νὰ ἀνακοινώσει ὅτι ἐφέτος κατὰ τὴν δοξολογία τῆς Ἐθνικῆς Ἑορτῆς τῆς 25ης Μαρτίου ἡ Ἐκκλησία θὰ ἑορτάσει μόνο μὲ τὸν πιστὸ λαὸ καὶ τὴν νοερὴ παρουσία τῶν πιστῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, χωρὶς νὰ ἐκπροσωπηθοῦν ἐπισήμως οἱ πολιτικὲς καὶ κρατικὲς ἀρχές. Ὅσοι ἀπὸ τοὺς ἀξιωματούχους ἐπιθυμοῦν νὰ παραστοῦν, ἐκ τῶν μὴ ψηφισάντων, ἀνεπίσημα ἂς τὸ πράξουν ἀνάμεσα στὸ λαὸ καὶ ὄχι σὲ τιμητικὲς θέσεις. Κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας νὰ συμβεῖ τὸ ἴδιο γιὰ τοὺς ναούς, εἰδικὰ δὲ στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν, νὰ ἀποφευχθεῖ νὰ ἀπαγγείλει τὸ «Πιστεύω» ἡ συμπανηγυρίσασα μὲ τοὺς Σοδομίτες, μὴ ἀξιότιμη καὶ μὴ ἐξοχότατη Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας. Σὲ συνοδικὸ ἐπίπεδο νὰ ἀκυρωθεῖ τὸ γεῦμα ποὺ παραθέτει ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας στοὺς συνοδικοὺς ἀρχιερεῖς.
6. Ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ χαθεῖ, θὰ χαθοῦν τοπικὲς ἐκκλησίες. Θριαμβευτὴς ὁ Χριστός.
Κλείνοντας παρακαλῶ ἱκετευτικὰ νὰ ρίξουν οἱ ἀρχιερεῖς μιὰ ματιὰ στὸ ἱερὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη, ἰδιαίτερα στὶς ἐπιστολὲς πρὸς τοὺς ἐπισκόπους τῶν ἑπτὰ τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τῆς Ἐφέσου, τῆς Σμύρνης, τῆς Περγάμου, τῶν Θυατείρων, τῶν Σάρδεων, τῆς Φιλαδελφείας καὶ τῆς Λαοδικείας[11]. Ἡ Ἐκκλησία βέβαια δὲν χάθηκε οὔτε πρόκειται νὰ χαθεῖ εἰς τοὺς αἰῶνες, ἀφοῦ κατὰ τὴν διαβεβαίωση τοῦ Θεανθρώπου ἱδρυτοῦ της «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»[12]. Χάθηκαν ὅμως πολλὲς τοπικὲς ἐκκλησίες, ὅπως οἱ προαναφερθεῖσες γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν ποιμένων καὶ τοῦ λαοῦ, ἰδιαίτερα λόγῳ σαρκικῶν ἁμαρτημάτων καὶ λόγῳ χλιαρῆς καὶ ὄχι θερμῆς πίστης. Ἐπαινεῖ ὁ Θεὸς τὸν ἐπίσκοπο Σμύρνης, γιατὶ μισεῖ τὰ ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν, ποὺ τὰ μισεῖ καὶ ὁ ἴδιος, αὐτῶν δηλαδὴ ποὺ ἐπιδίδονταν σὲ κάθε εἶδος σαρκικῆς μίξης, δῆθεν γιὰ νὰ καταστρέψουν τὴν σάρκα. Τὸν ἐπικρίνει ὅμως γιατὶ μειώθηκε ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεό. Ἐπικρίνει ἐπίσης τὸν ἐπίσκοπο τῆς Περγάμου, γιατὶ ἐπιτρέπει στὴν ἐπαρχία του εἰδωλολατρικὰ ἔθιμα, πορνεῖες καὶ τὰ ἁμαρτήματα τῶν Νικολαϊτῶν· τὸν συμβουλεύει νὰ μετανοήσει γιὰ νὰ μὴν στραφεῖ ἐναντίον του. Ἐπικρίνει τὸν ἐπίσκοπο τῶν Θυατείρων, γιατὶ ἐπιτρέπει σὲ ψευτοπροφήτιδα νὰ διδάσκει τὴν πορνεία καὶ νὰ ὑποστηρίζει εἰδωλολατρικὲς συνήθειες, στὴν ὁποία ἔδωσε χρόνο νὰ μετανοήσει καὶ δὲν τὸ ἔπραξε, γι᾽ αὐτὸ θὰ τιμωρήσει σκληρὰ καὶ τὴν ἴδια καὶ ὅσους μοιχεύουν μαζί της. Στὸν παντελῶς νεκρὸ πνευματικὰ ἐπίσκοπο τῶν Σάρδεων γράφει ὅτι γρήγορα θὰ τὸν τιμωρήσει, ἂν δὲν μετανοήσει· ἀναβάλλει, γιατὶ ὑπάρχουν στὴν ἐπαρχία του κάποια πρόσωπα «ἃ οὐκ ἐμόλυναν τὰ ἱμάτια αὐτῶν καὶ περιπατήσουσι μετ᾽ ἐμοῦ ἐν λευκοῖς, ὅτι ἄξιοί εἰσι». Ἐπικρίνει τὸν ἐπίσκοπο τῆς Λαοδικείας, διότι δὲν εἶναι οὔτε ψυχρὸς οὔτε θερμὸς στὴν πίστη, ἀλλὰ χλιαρὸς καὶ ἀδιάφορος, γι᾽ αὐτὸ καὶ θὰ τὸν ἐμέσει ἀπὸ τὸ στόμα του. Τοῦ λέγει τὸ πολὺ διδακτικὸ γιὰ ὅσους ἀπὸ ἀγάπη δῆθεν ἀποφεύγουν τὸν ἔλεγχο τῶν ἁμαρτωλῶν ὅτι «ἐγὼ ὅσους ἐὰν φιλῶ, ἐλέγχω καὶ παιδεύω» καὶ τὸν συμβουλεύει νὰ δείξει ζῆλο καὶ νὰ μετανοήσει, γιατὶ ἐγγίζει τὸ τέλος.
Ἐντύπωση προκαλεῖ στὸν κάθε εὐαίσθητο καὶ πιστὸ ἀναγνώστη ὅτι στὶς ἐπιστολὲς αὐτὲς τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὑπαγόρευσε στὸν ἀπόστολο καὶ εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, κυριαρχοῦν δύο θεϊκὲς ἐντολές τὸ «μετανόησον» καὶ τό «κράτει ὃ ἔχεις», μὴν ἀλλοιώνεις δηλαδὴ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀντίστοιχο πρὸς τὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου «στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι᾽ ἐπιστολῆς ἡμῶν». Εἰς ὅσους δὲ μαζὶ μὲ τὸν βλάσφημο πρωθυπουργὸ πιστεύουν ὅτι ἀκολουθώντας τὴν σατανικὴ Νέα Τάξη πραγμάτων βρίσκονται στὴν πλευρὰ τῶν νικητῶν, στὴν σωστὴ πλευρὰ τῆς ἱστορίας, διαβεβαιώνει ὁ Χριστὸς ὅτι Αὐτὸς κατευθύνει τὴν ἱστορία καὶ τελικὰ Αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ νικητής, καὶ νικητὲς θὰ στεφθοῦν ὅσοι ἀντιτίθενται στὰ ἔργα τοῦ Διαβόλου: «Ὁ νικῶν, δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ᾽ ἐμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ μου, ὡς κἀγὼ ἐνίκησα καὶ ἐκάθισα μετὰ τοῦ πατρός μου ἐν τῷ θρόνῳ αὐτοῦ. Ὁ ἔχων οὖς ἀκουσάτω τί τὸ Πνεῦμα λέγει ταῖς ἐκκλησίαις»[13].
Μὲ τὴν προσήκουσα τιμὴ καὶ πικρία
Μοναχὸς Γαβριήλ
Γέρων Ἱεροῦ Κουτλουμουσιανοῦ Κελλίου
Ὁσίου Χριστοδούλου τῆς Πάτμου
[1]. Ψαλμ. 126, 1.
[2]. Ψαλμ. 19, 8-9.
[3]. Λουκᾶ 19, 40.
[4]. Ἀπάντηση τοῦ Μ. Βασιλείου πρὸς τὸν ἔπαρχο Μόδεστο: «Οὗ δὲ Θεὸς τὸ κινδυνευόμενον καὶ προκείμενον, τἄλλα περιφρονοῦντες πρὸς αὐτὸν μόνον βλέπομεν». Γρηγοριου Θεολογου, Ἐπιτάφιος εἰς τὸν Μέγαν Βασίλειον 50, ΕΠΕ 6, 212.
[5]. Ἀπάντησις τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν πάπαν Πῖον Θ´ (1848), εἰς Ιωαννου Καρμιρη, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Βιβλία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμος Β´, σελ. [1000] 920: «Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ».
[6]. Ἐπιστολῇ 39, Θεοφίλῳ ἡγουμένῳ, PG 99, 1049D.
[7]. Ἰω. 10, 11-13.
[8]. Ἰερ. 10, 21.
[9]. Πράξ. 20, 28-30.
[10]. Βλ. Ἐπισκόπου Αυγουστινου Καντιωτου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός (1714-1779) (Συναξάριον – Διδαχαί – Προφητεῖαι – Ἀκολουθία), Ἀθῆναι 200526, σελ. 342, προφητεῖες 50 καὶ 57.
[11]. Ἀποκ. κεφάλαια 2 καὶ 3.
[12]. Ματθ. 16, 18.
[13]. ᾽Αποκ. 3, 21-22.